Ah sevgili Meşe!
Seni çok seviyorum!

Diego o gece tuhaf bir duyguyla uyandı: Sanki birisi yanağına dokunuyordu! Karanlıkta ne olduğuna bakmaya üşendi. Az sonra yine aynı şey olunca uyandı, yatağına oturdu ve çığlık attı. Annesi, babası ve kardeşi Anna, Diego’nun odasına koştu hemen. Anna ışıkları açınca çok ilginç bir manzarayla karşı karşıya kaldılar. Yerde upuzun yatağa kadar uzanan bir dal kıvıl kıvıl oynuyordu. Rosmini ailesi o gece bambaşka bir güne uyanmıştı. Ağaçlar harekete geçmiş dönüşmeye başlamıştı. Belli ki tuhaflıklar art arda gelecekti. Stefania Lepera’dan içimizdeki doğa sevgisini yeşerten, bitki ve ağaçların da bizler gibi birer canlı olduğunu hatırlatan sürükleyici bir hikâye...